Het zijn de pianoklanken van Ludovico Einaudi die de schrijver Oscar van den Boogaard (58) voor het eerst laten voelen 'wat harmonie is'. Een van de vier woningen die Van den Boogaard en zijn man Steven Van Watermeulen in hun bezit hebben, is een 17de-eeuwse villa aan zee in de hak van Italië, die ze van Einaudi kochten. Van den Boogaard reist er tijdens de coronacrisis heen om een einde te maken aan het verhaal over zijn afkomst, dat zijn ­leven compleet beheerst. Nu hij In de naam van de zoon heeft geschreven, nadrukkelijk níet een roman over zijn alter ego Maxwell, maar een memoir over hem, over Oscar, kan hij misschien zijn verleden achter zich ­laten en over 'geluk schrijven en het besef van eenheid'.

Al zijn romans en toneelstukken gaan ­immers over 'de pijn en het verdriet van afgescheidenheid' terwijl hij verlangt naar 'vervloeiing, eenheid en extase'. Hij wil het zo graag, en na het lezen van dit boek kun je niet anders dan het Van den Boogaard van harte gunnen. Want je zál maar met zo'n afkomst, met zo'n verleden zijn opgezadeld.

buitenechtelijk kind

Het is al jaren geen geheim meer, hij vertelde erover in interviews en talkshows: Oscar van den Boogaard is een buitenechtelijk kind van de vermaarde schuinsmarcheerder prins Bernhard, en dus een halfbroer van de voormalige Nederlandse koningin Beatrix. Bewijs is er niet, maar veel aanwijzingen zijn er wel. Van den Boogaard schreef er al over in de ­romans Kindsoldaat (*****) en Jachthuis (***) en doet zijn verhaal nog eens met In de naam van de zoon , nu als non-fictie. Hij vertelt daarin hoe men hem geregeld niet gelooft, bijvoorbeeld de Nederlandse talkshowhost Eva Jinek, die hem enkele jaren geleden flink aan de tand voelde: 'Aan de tafel tussen cabaretiers en journalisten was ik op de onveiligste plek op aarde. Ik was te kwetsbaar.' Hij voelde zich daar geen schrijver die aandacht voor zijn nieuwe boek zoekt, zoals sommigen dachten, maar 'een stikkende ziel die hapt naar adem'.

Envelopjes met geld

In de naam van de zoon is zonder twijfel een noodzakelijk boek, omdat Van den Boogaard zijn eigen ritme, zijn eigen vaak fraaie woorden en zinnen, en zijn eigen plek en toon kiest om het gevoelige verhaal nog eens te vertellen. Hij meandert daarbij door zijn levensgeschiedenis en langs zijn publicaties, waaronder inmiddels dertien romans, om zijn standpunten nog eens te herzien. Zijn liefdesgeschiedenissen komen langs, zijn verhuizingen, de bezoekjes van zijn biologische vader PB, de envelopjes met geld die hij toegeschoven kreeg. Maar evengoed de militaire inschikkelijkheid van zijn opvoedvader, die waarschijnlijk wel wist dat Oscar niet van hem was, zijn jarenlange bezoeken aan de psychiater en zijn wording tot schrijver.

Vooral Van den Boogaards standpunt over zijn moeder krijgt een nieuwe, ontroerende dimensie. In al zijn eerdere boeken was ze een dominante, manipulatieve alcoholiste die haar zoontje voor haar liet zorgen, en gaf hij haar de schuld van wat er mis was in zijn leven. Nu beseft hij dat zij 'een makkelijke prooi' was en dat ze net zoals hijzelf kapotgemaakt is door de man die ze beiden verafgoodden: prins Bernhard. 'Mama, het spijt me', schrijft hij als hij beseft dat zij in ieder geval aanwezig was, en zijn vader níet. Ook met zichzelf is hij te hardhandig omgegaan, vindt hij achteraf, 'als een monster' zelfs.

Terug in België komt plots het beschadigde zoontje van een vriendin onder de hoede van Van den Boogaard en zijn man en moet hij uitvinden wat vaderschap eigenlijk behelst. Hoe zorg je voor een kind? Uiteindelijk leert hij zo zichzelf als kind, het 'verwaarloosde kind', te omhelzen; een beproefde therapie. Zo kijkt de lezer mee in het hoofd van een gekwetste ziel die heling vindt.

De Bezige Bij, 208 blz., € 22,99.

Verberg tekst

In zijn nieuwste roman doet Oscar van den Boogaard een dure belofte: dit wordt het allerlaatste boek over zijn illustere vader, hierna slaat hij die bladzijde definitief om en kijkt hij alleen nog vooruit. Voor wie de voorbije vijf jaar toevallig even de andere kant op keek: in 2018 outte Van den Boogaard zich als de buitenechtelijke zoon van wijlen prins Bernhard, en dus de halfoom van koning Willem-Alexander. In 'Kindsoldaat' en 'Jachthuis' verkende de schrijver die opmerkelijke stamboom al uitgebreid, en met succes. Beide boeken lazen als familieromans in de beste Tolstoj-traditie, vol ongeluk dat vrolijk van generatie op generatie wordt doorgegeven. Ook 'In de naam van de zoon' is onmiskenbaar vanuit een hoogstpersoonlijke, dwingende noodzaak geschreven. In dit laatste vaderboek wil Van den Boogaard zijn knoert van een jeugdtrauma finaal onder de zoden krijgen. Zijn zelfverzekerde, maar ook ouderwetse schrijfstijl verheft dat trauma zeker tot literatuur, maar toch hopen we samen met de auteur dat hij nu eindelijk verder kan. 'In de naam van de zoon' gaf ons te vaak het gevoel dat we uitgenodigd waren op andermans bezoekje aan de psych. Interessant voor even, maar daarna toch vooral ongemakkelijk.

Verberg tekst

Een autobiografische psychologische roman over familie en identiteit. Er zijn twee vaders in het leven van Oscar van den Boogaard. Vijftig jaar lang heeft hij het ontkend. Dat ging hem ogenschijnlijk goed af, maar het heeft hem uitgeput. Toen hij in de roman ‘Kindsoldaat' zijn familiegeschiedenis ging beschrijven en vervolgens in‘Jachthuis' aankwam bij zijn eigen jeugd, vielen de puzzelstukjes op hun plaats. Na een halve eeuw is er het inzicht om niet te hoeven kiezen; met het schrijven van dit boek komt de auteur eindelijk bij zichzelf thuis. In zachte, serieuze, talige stijl geschreven. Met name geschikt voor een literaire lezersgroep.Oscar van den Boogaard (Harderwijk, 1964) is een bekende schrijver, scenarioschrijver en uitvoerend kunstenaar. Hij groeide op in Suriname en Nederland. Hij publiceerde meerdere boeken, die in verschillende landen zijn uitgegeven.