‘Weeral een (jeugd)boek geschreven door een celebrity’, dacht ik toen ik De wensspreuk van Chris Colfer, acteur uit de tienerserie Glee, in handen kreeg. De ijzersterke proloog trok me echter meteen mee in het verhaal. De wensspreuk gaat over de tweeling Alexandra en Koen, die door het plotse overlijden van hun vader door een erg moeilijke en verwarrende periode gaan. Ze zijn opgegroeid met sprookjes en hebben mooie herinneringen aan de verhalen die voornamelijk hun vader vertelde. Hun grootmoeder geeft hen op hun verjaardag een waardevol geschenk: het sprookjesboek waaruit ze vroeger altijd werden voorgelezen. Dan ontdekken Alexandra en Koen dat er iets vreemds aan de hand is met het boek, en vooraleer ze het goed en wel beseffen, bevinden ze zich in de wereld van Roodkapje, Doornroosje, Sneeuwwitje, Assepoester, de Kleine Zeemeermin en allerlei elfen en feeën. Maar ook de Boze Stiefmoeder, de afstammelingen van de Grote Boze Wolf en gevaarlijke trollen en kobolden bevolken de sprookjeswereld. Het wordt een hele opgave om heelhuids uit de sprookjeswereld terug te keren. En: willen ze dat ook wel allebei?
De wensspreuk is een spannend verhaal dat je meetrekt in een andere wereld, niets meer of niets minder. Het is een toegevoegde waarde dat de lezer bekende sprookjesfiguren tegenkomt, voornamelijk na hun ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’. Zo blijkt dat Doornroosje serieuze moeilijkheden ondervindt om haar koninkrijk na honderd jaar slaap weer op gang te krijgen, of wordt Assepoester moeilijk aanvaard als nieuwe koningin door haar onderdanen. Sneeuwwitje ligt dan weer in de knoop met haar verleden en probeert wanhopig haar Boze Stiefmoeder te begrijpen, en Roodkapje blijkt een narcistische egoïst, verteerd door liefdesverdriet. Colfer had wel meer zorg mogen besteden aan het slot: alle puzzelstukjes vallen mooi in elkaar — soms op een voorspelbare manier —, maar het gaat wel erg snel en ook wat stuntelig. Een storende factor daarbij, gedurende het hele boek trouwens, is de schrijfstijl en de slordige redactie bij de vertaling, met veelvuldige (typ)fouten en wringende en/of foutieve zinsconstructies. Letterlijke vertalingen als ‘Voor jullie informatie’ storen, net zoals Colfer stuntelige beschrijvingen: ‘Jaap weerde de pijlen af met het zwaard. Het werd steeds moeilijker; de pijlen kwamen in steeds hoger tempo op hem af. Een van de pijlen die hij van zich afsloeg kwam achter de Jager terecht. De Jager gromde en bleef stokstijf staan. Zijn ogen puilden uit en hij viel languit voorover. De pijl was afgeketst via de muur achter hem en stak nu uit zijn rug. De Jager was dood.’
Niettemin biedt De wensspreuk een leuk, escapistisch verhaal, geleid door een spannende zoektocht en vol ontmoetingen met oude bekenden en genoeg zelfrelativerende humor van de twee tienerhoofdpersonages, die maar al te goed beseffen dat ze zich in een uitzonderlijke situatie bevinden. [Tine Verachten] Verberg tekst

De tweeling Alexandra en Koen krijgt van hun oma een sprookjesboek: Toverland. Als het boek tot leven komt, worden de kinderen een magische wereld ingezogen waarin zij allerlei bekende sprookjesfiguren ontmoeten. Waar de klassieke sprookjes eindigen bij 'zij leefden nog lang en gelukkig', gaat dit boek verder en is het zeker even wennen om Roodkapje op de versiertoer en een van misdaden verdachte Goudhaartje tegen te komen. De populaire acteur/zanger Chris Colfer uit de hitserie 'Glee' had al vanaf zijn jeugd de wens schrijver te worden. Dit debuut werd uitstekend ontvangen en kwam op nummer 1 van de New York Times bestsellerlijst binnen. Ongetwijfeld heeft hij dit deels te danken aan zijn populariteit, maar de auteur bewijst met dit boek wel degelijk over schrijftalent te beschikken. Een vlot leesbaar verhaal in simpel taalgebruik dat door herhalingen en soms overdreven veel uitleg onnodig lang is geworden. De plot en de moderne mix van de klassieke sprookjes maken het echter een boek dat zeker een bijdrage kan leveren aan een groter leesplezier van kinderen vanaf ca. 9 jaar. Verberg tekst

Chris Colfer, die vooral bekend werd door zijn rol als Kurt Hummel in Glee, leek in de interviews die ik van hem zag een erg grappige man te zijn. Ik verwachtte dan ook veel van dit boek. Jammer genoeg werden die verwachtingen niet ingelost. Als ik er één woord moet op dit boek moest plakken, zou ik kiezen voor “vlak”. De plot van het verhaal is erg mager, de personages totaal niet uitgediept en (tot mijn verbazing) is het boek ook helemaal niet grappig. Verder dan een flauwe glimlach hier en daar is het nooit gekomen.
Het boek gaat over een tweeling die in Toverland terecht komt, een land waar alle sprookjesfiguren samen wonen. Hoewel de tweeling elkaars tegengestelde zijn (Koen is minder slim en sociaal, Alexandra is het weetgierige seutje), kunnen ze erg goed met elkaar overweg. Ze zijn net hun vader verloren en dat heeft broer en zus dichter bij elkaar gebracht. Als Alexandra verdwijnt in het sprookjesboek dat ze van hun oma krijgt, aarzelt Koen niet en springt hij haar achterna. Nu kunnen ze niet meer terug, tenzij ze de wensspreuk kunnen gebruiken. Hiervoor hebben ze zeven voorwerpen nodig. Tijdens de queeste komen ze allerlei figuren tegen die ze kennen vanuit sprookjes. Maar ook in sprookjesland heeft de tijd niet stilgestaan en deze figuren hebben elk een verder leven ontwikkeld.
We maken kennis met Roodkapje, die een echt kreng is geworden en met de boze stiefmoeder die wel een goed hart blijkt te hebben. Het concept is leuk uitgewerkt. Hoe de band tussen Sneeuwwitje en haar stiefmoeder evolueerde, hoe de wolven reageerden toen de boze wolf werd gedood, … je komt het te weten tijdens deze reis door Toverland. Jammer genoeg is de queeste van de tweeling zelf niet even boeiend en veel te lang. Ze eindigt ook nogal voorspelbaar, met de ontdekking dat ze niet toevallig in Toverland zijn terecht gekomen. Bovendien staan er enkele vervelende fouten in dit boek. Zo worden de namen van de moeder en de lerares van de tweeling door elkaar gehaald en wordt er ergens gesproken over de schoonmoeder van Sneeuwwitje in plaats van over haar stiefmoeder. Spijtig, met zo’n toffe aanzet kon de uitwerking echt wel beter. Zoals zo vaak blijkt: schoenmaker, blijf bij je leest!
Verberg tekst